این شعر را تقدیم می کنم به تمام کسانی که درد دین دارند و عربی هم خوب بلد نیستند :

سلام اخوی های شریف

ببخشید این وقت شب مزاحم می شوم

بخوابید

خوش باشید

من عذر می خواهم  که باعث رنجش خاطر عربی تان می شوم

قرآن هم که بسوزد

چیزی از ابهت شکم شما کم نمی شود

نفت بنوشید

لامذهب خوب مست می کند

شش دانگ آدم

مرحبا مرحبا می شود

از شما چه پنهان

 هر روز دارم

صفحات گوگل و یاهو را سرچ می کنم

مطمئن هستم

همین روزها

عکس شراب خواری تان با اوباما

روی دستکتاپ کافی نت های عربی ثبت خواهد شد

البته رقص با شمشیرتان هم خوب است ...

این غربی ها فقط از شمشیر تیز شما می ترسند

الکی اسم ما را می آورند

راستش

زیاد سخت نگیرید

شما عربی تان از ما بهتر است

حتما یقین دارید 

 وقتی خدا می گوید خودم قرآن را حفظ می کنم

لازم نیست شما

جم بخورید

...بخوابید

کولر های اسرائیلی خوب خنک تان بکند...

راستی

خانه خدا را چند اجاره داده اید

به خاخام ها؟

این روزها ، یه جورایی دلتنگم و یه جورهایی دارم از دست بی تقوایی بعضی از من بی تقوا تر ها اذیت می شم.

 دلم می خواد برام دعا کنید ، گرچه نه خودم بد کسی رو از خدا خواستم و نه از شما میخوام بخواین.

قرآن رو که باز کردم این آیه اومد: 

وَإِن یَمْسَسْکَ اللَّـهُ بِضُرٍّ فَلَا کَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ وَإِن یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ یُصِیبُ بِهِ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ? وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ

"اگر خداوند بخواهد زیانی به تو برساند کسی جز خود او نمی تواند مانع شود و اگر بخواهد خیری رابه تو برساند، هر کاری را می تواندانجام بدهد."

آدم گاهی تو دلش پر می شه از اطمینان به خدا .گرچه اصلا ارزشی برام نداره که تو این امتحان نتیجه چی می شه ، ولی حس می کنم گاهی اینطور چیزهایی لازمه که آدم کاملا محیط اطرافش رو بشناسه و یادش نره که تنها ملجا و تنها معبری که می تونه برای ارامش روحی اش متصور بشه ، سمت خداست.

دلم قرص شد:

گر نگه دار من آن است که من می دانم ....شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد

راستی ، اگه بنا بود خدا تکیه گاه آدم نباشه چقدر بد می شد.

وقتی بناست قدر شب قدر  را هم ندانم

بهتر است

قبل از آنکه بدانم

چه بر سرم آمده است

کاسه کوسه ام را جمع کنم

و بار و بندیل بندگی ام را ببندم

و بروم گم بشوم...

خدا وکیل

این بندگی

به درد خدای من نمی خورد.... 

این روزها اونقدر روزه خوار دیدم که فکر می کنم به اندازه تمام سالهای عمرم روزه خوار دیدم .

اصلا هم با علت اش کار ندارم ...

وقتی می بینم جوون های درشت هیکل مدعی قدرت ، با بازوهای پف کرده و ما هیچه های پیچ تو پیچ ، بطری های آب  و لقمه های بی معرفتی دستشونه ، حسابی حالم گرفته می شه...

آخه آدم با چند نفر حرف بزنه؟ به چند نفر دوستانه حرف اش رو بزنه؟ ...

وقتی می گن تو آموزشگاه بهمون گفتن روزه بگیرین نمی تونین درس رو یاد بگیرین ، آدم تمام بدنش تیر می کشه...

با خودم فکر می کردم حتما ابو علی سینا ، فارابی ، محقق، طباطبائی و همه افتخارات علم و فقه ،  روزه نگرفتن که به این جاها رسیدن...

وقتی هیکل و تیپ بعضی از همین جوونها رو می بینم ...وقتی حرف هاشون یادم می آد : آقای ...من فقط یه روز روزه گرفتم ..باور کنین خیلی تشنه ام شد دیگه نگرفتم ....وقتی جلو چشمات آب رو سر می کشن ...

یاد دخترهای 9 ساله و پسرهای 14 پونزده ساله ای می افتی که تو این تابستون ، با اون بدن نحیف و لاغر ولی قلب های آسمونی شون ، به خودشون اجازه فرار از میدون جهاد در رمضون رو ندادن و مرد و مردونه پای عاشقانه های دلشون با خدا ایستادن ،

و من حتی از خودم خجالت می کشم ....وقتی لب های خشک دخترم رو می بینم که با همه کوچیکی اش می گه دیگه من بزرگم بابا ...نه سالم شده باید بگیرم و ...می گیره..مرد و مردونه

وقتی دیدم پیغمبرش گفته : روزه داری در تابستان جهاد است ...، یاد سربازهای فراری ماه رمضون می افتم که عین بی عرضه های ترسو ، از معرکه جهاد فرار می کنن...

راستی کاش همه می دونستن هیکل هم خیلی جاها به کار نمی آد...

آخه یه روز فراری ها رو می گیرن...

اونروز نزدیکه ...

ان ربک لبالمرصاد