هروله کردن به معناي راه رفتن سريع و با جنب و جوش، شبيه دويدن مي باشد که نشان دهنده ي اوج اضطرار و پريشان حالي است که دستور است حاجي بين صفا و مروه به حالت هروله گام بردارد و ريشه ي تاريخي آن به هروله ي حضرت هاجر(ع) همان مادر مضطر و پريشاني که جهت يافتن آب براي فرزندش اسماعيل هفت مرتبه بين صفا و مروه را هروله کنان طي نمود برمي گردد. همچنين در زيارت ناحيه مقدسه آمده است:

آن هنگام که بانوان اسب تو را ديدند که خوار و ذليل گرديده و نگاه کردند که زين اسبت کج شده( و در هم پيچيده) است، از حرم و پناهگاه خيمه ها خارج شدند و به سوي محل کشته شدنت شتابان مي رفتند. ( وَ اِلي مَصرَعِکَ مُبادِراتٌ)

همچنين در مقاتل آمده: هنگامي که امام حسين(ع) به زمين افتاد( وَ لَمّا سَقَطَ الحُسَينُ اِلَي الاَرضِ) حضرت زينب از درب خيمه خارج شد، در حاليکه ندا سر مي داد، واي از مصيبت برادرم! واي از مصيبت آقا و بزرگم!

در جاي ديگر دارد:

بنابراين شخص عزادار و مصيبت ديده، در اوج درک مصيبت و اضطرار اقدام به هروله مي نمايد که با حالت تصنعي و ظاهري فرق دارد، اگر چه تظاهر به عزاداري در بيانات بزرگان تصريح شده است.