اميرالمؤمنين (عليه السـلام) مي فرمايند: خوشا به حال کسي که زندگيش مثل زندگي سگ باشد!!! در سگ ده خصلت پسنديده است که مؤمن به داشتن آن سزاوارتر است.


نخست : آن که سگ در ميان مردمان ، قدر و قيمتي ندارد که اين حال «مساکين» است.
دوم اين که سگ مال و مِلکي ندارد که اين صفت «مجردين» است.
سوم اين که خانه و لانه اي مشخص و معيني ندارد و هر جا که رود همان جا را خوابگاه خود سازد و همه زمين بساط اوست که اين از نشانه هاي «متوکلين» است.
چهارم اين که اغلب اوقات گرسنه است و اين عادت «صالحين» است.
پنجم اين که اگر صد ضربه تازيانه از صاحب خودش بخورد، در خانه او را رها نمي کند و اين صفت «مريدين» است.
ششم اين که شبها به جز اندکي نمي آرامد و اين از صفت هاي «محبين» و دوستداران است.
هفتم اين که رانده مي شود و ستم مي بيند ولي اگر او را بخوانند بدون دلگيري بر مي گردد و اين از علامت هاي «خاشعين» و فروتنان است.
هشتم اين که به هر خوراک که صاحبش به او مي دهد و راضي است و اين حال «قانعين» است.
نهم اين که بيش تر لب فروبسته و خاموش است و اين از علامت هاي «خائفين» است.
دهم اين که وقتي مي ميرد ارثي از او باقي نمي ماند و اين حال «زاهدين» است.