یکی از شبهای ماه مبارک رمضان داشتم آماده می شدم که بروم هیئت ، حرفهای مرحوم آیت ا... مشکینی (ره) که داشت از تلویزیون پخش می شد مسحورم کرد.... ایشان روایتی را نقل کرد که در خصوص عنایت پیامبر اسلام (ص) به امتش در روز قیامت بود . می فرمود : روز قیامت که می شود پیامبر اعظم (ص) برای شفاعت امنشان می آیند و دسته دسته از امتشان را شفاعت می کنند تا لحظه ای که از جانب خداوند متعال خطاب می رسد که ای پیغمبر ما ، گروه باقی مانده را شفاعت مکن که پرونده هاشان بقدری تیره و تاریک است که لیاقت شفاعت ندارند.. پیامبر ما نگاهی می افکنند و مشاهده می نمایند که جمعیت زیادی در حال تمنا و التماس از ایشانند که یا رسول الله درست است که پرونده ما سیاه است و هیچ امیدی نداریم اما بالاخره ما از امت تو بودیم و تو پیغمبر ما و امید داشتیم به شفاعت تو و قبول آن از جانب خدای متعال ..آنقدر ناله می زنند که ناگاه پیامبر خدا با حالتی عجیب رو به درگاه الهی می کنند که ای کریم غفار ، اینان امت من اند و دل به من خوش داشتند ...آنگاه پیامبر رحمت (ص) جمله ای را بر زبان می آورند که عالمی حیران عظمت آن وجود ربانی ومطهر اند . ایشان می فرمایند ای خدای محمد (ص) ، اگر میل داری پیغمبرت را بسوزان و در آتش قهرت بیانداز ولی بر حال امتش رحم کن .. اینان پناهندگان من اند ...و خدای به عظمت وجود پیامبر (ص) و ایثار آن بزرگوار رحمت بی نهایتش را شامل آن دسته از امت پیامبرش می کند و همه را به ساحت بلند پیامبرش می بخشد...

از دوردست ، دست بر سینه می گذاریم و در حرم دل ، خود را روبروی گنبد خضرای تو می بینیم و از نای دل و از سر خضوع و ارادت بر تو و خاندانت صدا می زنیم : السلام علیک یا رسول الله (ص) و علی آله علیهم السلام و سلم تسلیما کثیرا