یادم نمی ره روزهایی رو که دغدغه بیشتر دلسوزان دین این بود که به یه آقا پسری گیر بدن : فلانی آستین کوتاه چرا پوشیدی...دختر چرا موهات بیرونه ...چرا شلوار لی پوشیدی و....
اصلا دلم نمی خواد ادامه بدم.... یکی بیاد بهش بگم دردم چیه... وقتی بهم می گن فلانی خدا مگه هست ...مگه من گاوم که منو تو قید و بند کنن و محدودیت بهم بدن...نماز مال بیچاره هاییه که تا حالا از روستاشون بیرون نیومدن...برین بابا با این دین و آیین قرن بوقی تون
یادتونه یه روزی روزگاری خدا چقدر بزرگ بود...
وقتی پدر و مادر مقید به ظاهر دین هستن و از باطن دین بویی نبردن....بوی بن بست تمام کوچه های خیال بچه رو می گیره..
وقتی پدر و مادر دین رو اهرم فشار قرار می دن برای بچه هاشون...وقتی چهره دین رو اونقدر خشن و جبری نشون می دن به بچه .... دین گریزی شتاب می گیره و انگار کسی نمی شنوه صدای خدا رو... که من اون نیستم که می گن..انا ارحم الراحمین
پدر ها ..مادرها...ما موظفیم در قبال تمام خطاهای فرزندانمون... نمی شه با لباس دین پیغمبری کرد تو خونه...باید پیغمبر شد و لباس دین پوشید... از فضای آلوده نمی شه انتظار زیادی داشت... بوی بن بست داره بچه هامونو زمین گیر می کنه... یکی بلند شه پنجره ها رو باز کنه... بوی خدا بیاد تو خونه هامون...
