((بسم رب مهدي آل محمد))

گريه کن...
گريه وخون گريه کن، آري
که هر آن مرثيه را خلق شنيده است
شما ديده اي آن را
و اگر طاقتتان هست،
کنون من نفسي روضه ز مقتل بنويسم،
و خودت نيز مدد کن که قلم در کف من
هم چو عصا در يد موسي بشود چون تپش موج مصيبات بلند است،
به گستردگي ساحل نيل است،
و اين بحر طويل است
وببخشيد که اين مخمل خون، بر تن تبدار حروف است
که اين روضه ي مکشوف لهوف است،
عطش بر لب عطشان لغات است
و صداي تپش سطر به سطرش همگي موج مزن آب فرات است،
و ارباب همه سينه زنان، کشتي آرام نجات است ،
ولي حيف که ارباب «قتبل العبرات» است،
ولي حيف که ارباب«اسير الکربات» است،
ولي حيف هنوزم که هنوز است
حسين ابن علي تشنه ي يار است
و زني محو تماشاست زبالاي بلندي،
الف قامت او دال و همه هستي او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ …»
خدايا چه بگويم «که شکستند سبو را و بريدند …»
دلت تاب ندارد
به خدا با خبرم
مي گذرم از تپش روضه که خود غرق عزايي،
تو خودت کرب و بلايي،
قسمت مي دهم آقا به همين روضه که در مجلس ما نيز بيايي،
تو کجايي … تو کجايي… .

التماس دعا_يا زهرا(س)