اینجا کسی به مرده من شوک نمی زند
ته مانده امید مرا پوک نمی زند
بختم سیاه بود ولی از بد قضا
حتی کلاغ هم به دلم نوک نمی زند
نه عاشقم و نه ادعایی دارم
نه روی لبم شور و نوایی دارم
من مثل مترسکی که در باران است
تنهایی خیس بی صدایی دارم...
داشتم فکر می کردم که چرا یار بر نمی گردد؟!
پس چرا این شب جدایی ها ، یک شب آخر سحر نمی گردد؟!
داشتم فکر می کردم دل دیوانه را چه باید کرد؟!
غم چه آورده بر سرم که کسی از غمم با خبر نمی گردد؟!
بغض کردم هوای چشمانم مثل یک عصر جمعه ابری شد
تا نباشد غمی میان دل ، چشم آدم که تر نمی گردد
با خودم گفتم ای خدا ای کاش ، اصلا عاشق نمی شدم هرگز
هیچکس مثل من در این دل شب ، اینقدر در به در نمی گردد
تا کی آخر به راه خیره شدن ؟ تا کی آخر انیس غم بودن؟
یار از عاشق شکسته دلش اینقدر بی خبر نمی گردد!
پیر شد چشم مانده بر راهم ، بغض دیگر کلافه ام کرده
پس چرا این شب جدایی ها ، یک شب آخر سحر نمی گردد؟!
....
...
خواب دیدم که یار برگشته ....
....صبح جمعه نگار برگشته ....
این ماه رسول ، عرش را قائمه است
مریم به سرای عزت اش خادمه است
انسیه و صدیقه شدن چیزی نیست
والله قسم که فاطمه فاطمه است
سلام....شعری رو که دیروز بدون مقدمه بهم عنایت شد ، امروز تقدیم ساحت قدسی امام رئوف می کنم ....از قبل هم شنیده بودم از امام رضا نباید چیزی خواست...چون خودشون بیشتر از حاجتت بهت عنایت می کنن...مشهدی ها نائب الزیاره حقیر هم باشند...یا علی ع
هی هول می دهند مرا بین جمعیت
گم می شوم دوباره خدا بین جمعیت
معلوم شد شبیه قیامت در این سرا
فرقی نمی کنند شاه و گدا بین جمعیت
دیدم خودم فرشته از اینجا عبور کرد
از لابلای پنجره ها بین جمعیت
تا باز شد دوباره در ، اینجا شلوغ شد
پیچید یا امام رضا بین جمعیت
امروز هم دوباره مریضی شفا گرفت
نزدیکی ضریح طلا بین جمعیت
...
من مطمئن شدم که خود آن مسافر است...
تا گفت : التماس دعا بین جمعیت
من مانده ام و اینهمه غم دور و بر تو
نزدیک شده فاطمه وقت سفر تو
تو می روی و صاحب این خانه ندانست
بین در و دیوار چه آمد به سر تو؟
غزلی تقدیم به غربت علی (ع)
دست بردار دلم نیست غم انگار خدا
چه کنم با غم این بانوی بیمار خدا
یک نفر نیست بگوید که در این شهر غریب
یاس دلخسته کجا و در و دیوار خدا !!
پهلوان بودم و یکباره زمین گیر شدم
صورتی مانده از آن حیدر کرّار خدا
چند وقتی است فقط خیره به حال حسن ام
نیمه شب می شود از خواب که بیدار خدا....
کاشکی جنس در خانه ام از چوب نبود
تا نمی سوخت گل و غنچه و گلزار خدا
کاشکی شکل در خانه من جوری بود
که نمی خورد به یارم نوک مسمار خدا
پیش چشمم دو سه باری است که هی می افتد...
سر به دیوارم و او دست به دیوار خدا
گاه اسماء صدا می کندم گه فضه
صاحب چشم کبودی که شده تار خدا
گاهی از در که می آیم نفس ام می گیرد
باز چشم من و خون در و دیوار خدا
می رسد زینبم از راه ، دلم می ریزد
چه کنم با غم این طفل پرستار خدا؟!
مدتی هست به سر چادر خاکی کرده
جای آن معجر و آن چادر گلدار خدا....
....
همه مشغول دعایند ولی می دانم
می رود از بر من فاطمه اینبار خدا
من به فکرم چه کنم موقع برداشتنش
دست بردار دلم نیست غم انگار خدا
و فاطمیه آمد....
السلام علیک یا بقیه الله الاعظم ، آجرک الله فی مصیبه امُک
...
آقا دلم چه بی قراره.....
چشام هوای گریه داره......
آقا سئوالی از تو دارم....
مادر چرا حرم نداره؟.......
دیر یا زود می رسد
باید جمع و جور کنم
همه دل نوشته هایم را
همه خرت و پرت هایم را
با روکشی سفید
که می پیچند دور شعرهایم
باید
زودتر از این حرف ها می رفتم
از شهری که
همسایه هاش بوی دودکش بخاری می دهند
شهری که همسایه هایش
فقط بو می دهند...
بوی همه چیز جز بوی او
...
می روم دوباره متولد شوم
این سالها
آنقدر مُردم که خسته شدم
...
رسید...
دارد زنگ می زند...
موبایلم را خاموش می کنم
برای همیشه
...
آمدم
خدایا سلام
همسایه نمی خواهی؟
...
درست لحظه تحویل سال
دلتنگت بودم...
کاش می شد دوباره برگردی
...
مدتهاست
همه دنبال ضمیر غایب شعرهای من هستند
