دیگه تقریبا هر روز غروب علی می اومد دنبالم و می رفتیم کنار قبور پاک شهدا و می نشستیم و حرف می زدیم ...از خدا ..از قیامت ..از مهربونی خدا ...از اهل بیت (ع) ....اونقدر این چند روز تو وجود علی آمادگی می دیدم برای تغییر که اصلا تمام گذشته اش داشت از یادم می رفت ....

این چند شبه که با علی بودم احساس می کردم علی یه جورهایی داره ازم دلربایی می کنه ...کم کم حس می کردم موقع شه تیر خلاصو بزنم ...دلم رو زدم به دریا ...علی جون راستی تو هم همسایه مسجد حضرت زهرا (س) یی ، نکنه تو هم مثل همسایه های بی بی تو مدینه نمی خوای بری بهش سر بزنی ...یادته که یه نفر تو مدینه نرفت عیادت حضرت زهرا(س) ....

انگار تمام عالم بغضی شد و توی گلوی علی جمع شد ....

می خوام خلاصه کنم ....آونروز که اومد لباس هاش مرتب شده بود ...داشت کم کم سر و وضعش رو جمع و جور می کرد...آقا مهدی امروز همون دختره بمن زنگ زده بود ...بهم می گفت علی چرا دیگه نمی آی دور و بر من ...چرا زنگ نمی زنی ...نکنه از من بهتر گیر آوردی ؟ می گن ادای این بچه مثبت ها رو در می آری ..این فیلم تازه ته علی ؟؟و .... می دونی آقا مهدی چی بهش گفتم ..گفتم هی خانوم من سرم به سنگ خورده ...برو طرف خدا ...دیگه اون علی که تو می شناختی مرد....تو هم توبه کن ...تو هم برگرد طرف خدا و دیگه بهم زنگ نزن ...فقط برگرد طرف خدا ......

تو حس خودم بودم ...که صدای علی منو به خودم آورد : آقا مهدی امسال سال امام علی (ع) ..درسته؟..گفتم آره علی جون ...آقا مهدی دیشب اخبار یه چیزی گفت که خیلی منو تکون داد ..چی گفت علی آقا؟..گفت یه رود خونه تو سیستان بعد از بیست و یک سال خشکسالی دوباره پر آب شده ، گفتم خب ، که چی؟ آقا مهدی ...اون رودخونه به برکت اسم مولاعلی زنده شده ..عین من ..منم بیست و یک سال خشک و مرده بودم ...امسال مولام علی منو دوباره زنده کرد ...دستمو گرفت ...دوباره آبم داد و اسمم رو گذاشت علی ....این رو شما می دونستی ؟؟؟

انگار داشتن تمام عالم رو بهم می دادن ...خدایا دعاهام مستجاب شد ...علی داره بر می گرده طرفت ...و تو دلم بلند داد زدم : خدایا بغلت رو باز کن و محکم علی رو بغل بگیر...

آخرین حرف :

از اون روز به بعد خودش می اومد دنبالم و می رفتیم مسجد ..اول ها همه ناجور نگاش می کردن ..اما کم کم همه فهمیدن خدا مال همه است و فقط مال اونها نیست ...علی خودشو به همه ثابت کرد .... یکی از چیزهایی که دل منو می لرزوند این بود که می ترسیدم علی بعد از یه مدت کم بیاره و دوباره برگرده به طرف شیطون ..هی به خدا تضرع می کردم و برای موندن علی دعا می کردم و همش می گفتم خدایا محکم بغلش کن ...ولش نکن ....

الان سالها از اون روزها گذشته ...علی بزرگتر خیلی ها شده .... اونقدر جوونهای هیئتی دوسش دارن که نگو ....علی که لااقل 120 کیلو وزنش بود و قهرمان بوکس غرب کشور بود ...هفته ای دو سه روز روزه می گرفت و اگه الان ببینیش باور نمی کنی این همون علی 30 تا 40 کیلو کم کرده ... ...اونقدر صورت خشن و درشتش ناز شده که باور نمی کنی... دیگه همه چی برگشته ...الان اسم علی قسم راست خیلی از جوونهای محله و حتی شهره ....گاهی روضه می خونه ....دو سه سال اول بیکار بود ..خیلی براش غصه می خوردم ...ولی انگار علی معلم اخلاق من بود ..هر وقت می گفتم علی جون صبر کن خدا کمکت می کنه با یه خنده با معنی کاری می کرد که حرفمو پس بگیرم ...هی آقا مهدی ..ما حالا حالاها بدهکار خداییم ..خدا به من همه چی داده ..خدا خودشو به من داده ...من اونقدر ثروتمندم که خودش می دونه و بس ..دارم با هاش حال می کنم ... البته خدا بعد از مدتی دستشو گرفت و حسابی بهش حال داد ..الان هم علی داره غیر از خودش به چند نفر دیگه نون می ده ...زن گرفته و شرطش هم برای ازدواج این بود که حتما اسم دختر باید فاطمه باشه و ...فاطمه شد ...... بخدا قسم حرف های علی منو یاد قصه فضیل عیاذ می انداخت که دزد سر گردنه و یکی از ناجورترین آدمهای زمان خودش بود و وقتی یه شب برای دزدی و .... به دختری داشت از پشت بام خونه شون بالا می رفت ..صدای قرآن خوندن پدر اون دختر که داشت آیه ای از قرآن رو می خوند که آیا زمان آن نرسیده است که از خوف خدا به خود بیایید ؟؟؟ دلش زیر و رو شد و با حالت تضرع و ندبه به درگاه خدا برگشت و از بهترین های عصر خودش شد می انداخت ...یاد داستان رسول ترک و .....

این حقیقت خداست که آغوشش همیشه برای بنده هاش بازه و لحظه لحظه توی دل و جان بندگانش این ندای الهی جاریه که : نحن اقرب الیک من حبل الورید ( ای بندگان ، من به شما از رگ گردنتان نزدیکترم ) ..

می خواستم یکی از عکس های علی رو بزنم اما ترسیدم یه جورهایی بهش برسه و ازم شاکی بشه .... برای علی و دوستای علی دعا کنید .....

یه چند روزی بود سوار صندلی شهرت شده بودم و به راننده هم گفته بودم آقا گازشو بگیر دور شهر بچرخ یه کم صفا کنیم ... منتخب شده بودم و اسم و رسم ام رو صفحه اول ... آخی .. چقدر ملت منو رو این صندلی دیدن ... حدود بیست و خورده ای هزار نفر تو دو سه روز اومدن و منو رو صندلی ساخت پارسی بلاگ دیدن . بعضی گفتن خوش به حالش مشهور شد رفت پی کارش ..بعضی ها گفتن حق اش بود ..بعضی هام فحش دادن و دری وری بهم گفتن.. اما قشنگترین چیزی که گیرم اومد رفیقایی بود که تا حالا ندیده بودمشون و حالا اومده بودن خونه یه طلبه .. یه چای تلخ باهم خوردیم و گفتیم و صفاها کردیم ...بعضی ها این دو سه روزه اومدن که دیگه باهام بمونن و دست یا علی با هم دادیم ..بعضی هاهم فقط تو روزهای آقایی من اومدن خودشونو دور و برمن جابزنن تا یه چیزی هم ته تهی ها برای اونا بمونه ...ای بابا کجای کارم من ... داشتم تو شهرت صفا می کردم ..برای بعضی ها ناز می کردم ..شاید فکر می کردم برا خودم کسی شدم ... اما تو مستی کار ، یه وقت دیدم یکی داره از پشت می زنه رو شونه ام : دیگه بس ..بیا پایین مشدی ...نفر بعدی ...

نمی تونستم دل بکنم از این صندلی ... اما دیگه باید می اومدم پایین ... تموم شد .... نمی دونم ..شاید خیلی زود گذشت ... تازه رفتم تو فکر که باید چیکار می کردم که نکردم ... باید روزهایی که دستم به دهنم می رسید و وضعم خوب بود دست کی ها رو می گرفتم که نگرفتم ... باید با کیا پیوند می زدم که نزدم ... باید با کیا رفیق می شدم که نشدم ... حالا دیگه فرصت ام برای این کارها رو به اتمام بود و نفس های آخر شهرت رو داشتم می کشیدم که تلنگر نفس یقه مو گرفت ... هی آقای از خود راضی ... فکر کردی کسی هستی ... این صندلی صندلی امتحان تو بود .... دیدی چقدر زود کشیدنت پایین ... بیچاره حالی ات بشه دنیا هم یه صندلی برای امتحان توه... جوونی فرصت شهرت و قدرت برای تو ه .... تو این فرصتت می خوای کدوم دست رو بگیری و کدوم لینک رو پیوند بزنی به دلت .. جوگیر جوونی ات شدی ؟؟؟ یادت نره همیشه فرصت های خوب ، کوتاه و زود گذرن ...این صندلی به کسی وفا نداره ...تا می تونی جواب کامنت های مردم رو بده ... نرمی و تیپ صندلی بابای آدم ها رو در می آره ... یه وقت تو نرمی و صفای صندلی دنیا خوابت نبره آقا پسر... چه بخوای چه نخوای از این صندلی باید بیای پایین اما اگه اون لحظه خواب باشی ، وقتی می اندازنت پایین گردنت می شکنه ... آماده باش برای پایین اومدن ....

راست می گفت بیچاره ... تلنگر نفس تکونم داد .. تازه فهمیدم : نردبان این جهان ما و منی است ... عاقبت این نردبان افتادنی است ... یادم اومد باید دوباره به فکر باشم و دل به اینجور صندلی ها نبندم ...همه رفیقهای گذشته مو یاد کردم ..اونهایی که برای رسیدن من به این صندلی منو هول دادن و کمکم کردن ...حالا دیگه من از این صندلی پایین اومدم ...

راستش امروز یه کم شوکه شدم..اولش باور نکردم..آخه پارتی مارتی هم نداشتم من آویزون نامیزون وبلاگم وبلاگ منتخب شده !!!! کم کم باور کردم ..ای بابا نزدیک 5000 بازیدید تو یه روز ...کلی کیف کردم...اما وقتی یه کم با خودم خلوت کردم یه لحظه حس کردم رسیدم آخر خط ...اگر چه خدا شاهده از اولش هم دنبال این چیزها نبودم ولی خیلی ها اینجور مواقعی دیگه تخلیه روحی می شن و بخاطر رسیدن به قله موفقیت ...یادشون می ره قله های دیگه ای هم هست بلند تر و با عظمت تر...درست که دقیق شدم تازه فهمیدم با منتخب شدن و مراجعه خیلی زیاد دوستای نازنینم تازه کار اصلی من شروع می شه ..حالا دیگه وظیفه ام سنگین تر میشه ، حالا انتظارها از من بالاتر میره..نباید کم بیارم و کم بذارم ...تازه شروع رسالت منه.....حالا دیگه رفتم رو منبر و خیلی ها منتظرن ببینن چی بارمه ..چی حالیمه ...وخدا منتظره ببینه می خوام چیکار کنم براش ...اهل بیت منتظرن ببینن این روضه خونشون می خواد چیکارها بکنه برای اعتلای نام اهل بیت (ع) ...من فهمیدم اینجا هم همون صفای هیئت و درس و بحث رو داره...اینجا هم برای خودش کلاسیه برای یاد گرفتن و گاهی یاد دادن... وبلاگ من حجره تازه منه...حجره ای که شاید روزی 5000 نفرمهمون داشته باشم . باید خودم رو آماده پذیرایی تز این همه مهمون کنم .....وقتی دل نوشته های جوونها رو می بینی مطمئن می شی این حجره هم مثل همون حجره طلبگی ات مقدسه ...مثل همون هیئتی که بعدش میآن دورت جمع می شن و مثل پروانه دورت می چرخن و روتو می بوسن صفا داره...اینجا هم امام زمان (عج) نیگات می کنه و شاید....دعات بکنه.... امروز و امشب هر کس اومده وبلاگ منو ببینه بجای تبریک برای اومدن امام صحرانشین و غریب مون یه صلوات بفرسته ....اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

این صلوات عهد تازه من و شما با مولامونه

راستی تا یادم نرفته بگم : اگه دوست داشتید مطالب تو وبلاگم رو حتما بخونید..بعضی هاش یه جوریه ...شاید اثر کنه ...ان شاء الله